ԱՌՕՐԵԱՅ

Նախորդ թի­ւի մէջ՝ պատ­մե­լով կի­լիկիացի-սի­րիացի Աբ­րա­համ Գիւրջեանի ըն­տա­նիքի մա­սին, հօր մա­հով վեր­ջա­կէտ չդրե­ցինք, քան­զի ըն­տա­նիքի բեռն ըն­կաւ Լու­սի­նէ Գիւրջեանի մօր ու­սե­րին, որը մնաց իր 6 ան­չա­փահաս երա­խանե­րի հետ ան­ծա­նօթ եւ տագ­նա­պալի մի­ջավայ­րում գո­յատեւ­ման պայ­քա­րի մէջ։ Ստա­լինեան ահա­բեկ­չութիւ­նը չէր նա­հան­ջում, մարդկանց տան դրան մօտ կանգ էր առ­նում սեւ մե­քենան եւ տա­նում ան­յայտ ուղղու­թեամբ։

21 Յունիս Կիրակի օր այցելեցի Թուզլայի «Քամփ Արմէն» ճամբարը։ Ճամբու ընթացքին ես ինծի կը հարցնէի «արդեօք ուրիշներ ալ կ՚ըլլա՞ն, թէ ոչ առանձին պիտի մնամ»։

Երբ տեսնում ես, թէ ինչ է կատարւում Հալէպում, ոչ մի ուրիշ նիւթ աչքիդ չի գալիս։ Սակայն չափազանց վտանգաւոր միտում է նկատւում. մարդիկ վարժւում են ողբերգական լուրերին, ասում են «Աստուած հոգին լուսաւորէ։ Ամէն։» եւ այսքանով բաւարարւում։ Իսկ հալէպցին միսմենակ է մնում իր զոհուածի, ռմբակոծուած քաղաքի, քանդուած տան եւ յետագայ վտանգի հետ։ Ո՛չ համապատասխան կազմակերպութիւն կայ, որը պէտք է զբաղուի հայերի տարհանման եւ նոր տեղում տեղաւորման հետ, ո՛չ էլ ցանկութիւն՝ այն ստեղծել։

2015 թ. Յու­նի­սի 19-ին Ազա­տու­թեան հրա­պա­րա­­կի վրայ կա­­յացաւ «Ո՚չ թա­­լանին» նա­­խաձեռ­­նութեան՝ ելեկտրա­­կան հո­­սան­­քի թան­­կացման դէմ ուղղուած ցոյ­­ցը։ Ցու­­ցա­­­րար­­նե­­­րը կը պա­­հան­­ջէին չե­ղեալ յայ­­տա­­­րարել Հան­­րա­­­յին ծա­­ռայու­­թիւննե­­րը կար­­գա­­­ւորող յանձնա­­ժողո­­վի՝ ելեկտրա­­կան հո­­սան­­քի սա­­կագի­­նը 6.93 դրա­­մով բարձրաց­­նե­­­լու մա­­սին Յու­­նի­­­սի 17-ին որո­­շու­­մը։

«Ժա­մը ճիշդ 12։44-ին դուն բեմ կ՚ել­լես եւ շրջա­նաւարտ դա­սարա­նի անու­նով կ՚ար­տա­յայ­տուիս։ Չորս վայրկեան կը տե­ւէ քու ելոյ­թը։ Քեզ­մէ ետք բեմ պի­տի ել­լեն նախ խնա­մակա­լու­թեան ատե­նապե­տը, երեք վայրկեանով, եւ ապա հիմ­նա­դիրը, դար­ձեալ երեք վայրկեան։ Վեր­ջին ել­լո­ղը տնօ­րէնը պի­տի ըլ­լայ, չորս վայրկեանի մէջ պի­տի աւար­տէ իր ելոյ­թը եւ նոյն պա­հուն բեմ պի­տի հրա­ւիրէ այդ պա­հուն սրա­հին մէջ գտնուող կրտսե­րագոյն եւ երի­ցագոյն Կեդ­րո­նական­ցի­ները։ Ար­դէն ժա­մը ճիշդ 13.00 է եւ բո­լորը պի­տի գո­ռան –Ապ­րի Կեդ­րո­նակա­նը, ապ­րի Կեդ­րո­նական­ցին»։

Երբ Քամփ Ար­մէ­նի յափշտակ­ման խնդի­րը առա­ջին օրե­րու բո­ցավա­րու­մէն ետք հետզհե­տէ հան­գած եւ բար­ձի­թող ըլ­լա­լու վե­րածուած տպա­ւորու­թիւն մը կը թո­ղու, Նոր Զար­թօնքի եւ Քամփ Ար­մէ­նի Զօ­րակ­ցութեան պա­հան­ջա­տիրու­թիւնը օրըս­տօ­րէ կը ծա­ւալի։ Այս պայ­մաննե­րու տակ Ակօսն ալ իր սիւ­նակնե­րու մի­ջոցաւ վճռած է յա­րատեւօրէն օրա­կար­գի վրայ պա­հել այս նիւ­թը։

Հա­յաս­­տա­­­նի առաջ­­նա­­­կարգ երա­­ժիշտնե­­րու կար­­գին կը դա­­սուի ծա­­նօթ ճա­­զի դաշ­­նա­­­կահար Տիգ­­րան Հա­­մասեանը։ Ան վեր­­ջերս ձեռ­­նարկած է հիւ­­րա­­­համերգնե­­րու ծրագ­­րին, որ ու­­նի նաեւ ուխտագ­­նա­­­ցութեան բնոյթ։ Հա­­մասեան որո­­շած է աշ­­խարհի վրայ հա­­րիւր եկե­­ղեցի­­ներու կա­­մար­­նե­­­րու ներ­­քեւ հնչեց­­նել Կո­­միտա­­սեան մե­­ղեդի­­ները եւ հայ ժո­­ղովուրդի պատ­­մա­­­կան տա­­ղերը։

Նէվզաթ Օնա­րանէն հե­ռախօ­սազանգ մը ստա­ցայ։ Աթա­թիւրքի անուան գրա­դարա­նէն գիրք մը գտած էր եւ կը կար­ծէր թէ կա­րեւոր կրնայ ըլ­լալ։ Այսպէս սկսաւ այս գիր­քի ոդի­սակա­նը։

Սեբաս­տա­հայոց Հայ­րե­նակ­ցա­կան միու­թեան նոր հա­ւաքա­տեղիի հան­դի­սաւոր բա­ցու­մը կա­տարուեցաւ 13 Յու­նիս Շա­բաթ օր։ Փան­կալթի թա­ղի, Թիւրքպէյ փո­ղոցի 40 թիւ շէն­քի մէջ գտնուող նոր հա­ւաքա­տեղին միու­թեան ան­դամնե­րուն հան­գա­նակու­թեամբ առ­նուած էր ան­ցեալ ամիս­նե­րուն։

Թիֆ­լի­սը Քուր գե­տի ափին է, բայց այն, ինչ տե­ղի ու­նե­ցաւ Շա­բաթ լոյս Կի­րակի գի­շեր Յու­նի­սի 14-ին, Քուրի պատ­ճա­ռով չե­ղաւ։ Ժա­մեր շա­րու­նակ յոր­դա­ռատ անձրեւ­ներ տե­ղացին եւ ջրհե­ղեղեց Վե­րէ գե­տակը, որը հո­սում էր իր հա­մար գե­ղատե­սիլ մի կիր­ճում, որ­տեղ վեր­ջին տա­րինե­րին գե­տակով հրա­պուրուած քա­ղաքա­ցինե­րը կա­ռու­ցել էին մէկ-եր­կու յար­կա­նի տներ։